Dag-im

Ni Lawrence Avillano VII

Ang layu-layo mo.
Tinangka kitang lapitan
At napaso ako
Sa init ng sarili kong pagmamahal.
Sagad sa kaluluwa ang lamig mo at pait,
Parang bagong bukas na beer:
Malamig,
Mapait.
Hinahanap-hanap ko.

Ang layu-layo mo,
Ngunit ginawa kong lahat
Upang ika'y malapitan.
Umaasa akong nasa akin
Ang huling pirasong bubuo sa'yo.
Hindi pala:
Libu-libong bahagi pala ang nawala
sa'yong pagkabasag.
At ngayon,
Pareho na tayong wasak
At may malalalim na sugat.

Tinangka kitang lapitan, mahal,
Sa sarili mong mundo--
Mundong binuo mula sa luha.
Ninais kong makisalo
Sa hinagpis mo't pait.
Ngunit, mahal,
Patuloy na bumabalong ang 'yong luha,
Hindi mula sa mata kundi
Mula sa apdo at sa puso mong nalason
Nang kamandag ng unang pag-ibig.
Mahal kita
Kaya hindi na ako lalayo,
Kahit alam kong mauuna pa akong malulunod
Sa mundo mong hilam sa luha.

Mahal,
Hindi ko sasabihin sa'yong
Gumising ka na
Sa kabaliwan,
Dahil ako'y tulad mo ring baliw
Mula pa noong
Una kong hakbang
palapit sa'yo.